Coronacrisis leidt tot carrièreswitch

Diana (50) dopt graag haar eigen boontjes, als alleenstaande moeder van een dochter van dertien. Ze is werkzaam als oedeem- & oncologie fysiotherapeut. Ooit bracht ze het als fysiotherapeut zelfs tot praktijkeigenaar. Voor keuzes maken deinst ze niet terug en aan veranderingen qua wonen, werken en reizen is ze wel gewend. Toch ging corona haar niet in de koude kleren zitten. De coronacrisis mondde voor haar uit in een persoonlijke crises, wat uiteindelijk resulteerde in een carrièreswitch.

Flink de weg kwijt en een productiviteit van nul

‘Ik werkte als fysiotherapeut op twee locaties, bij verschillende werkgevers. Op een gegeven moment ontstond de coronacrisis. In het begin was ik er nog heel nuchter onder en dacht: ‘so be it’. Maar toen kwam de lockdown, en zat ik ineens thuis. Samen met mijn kind van dertien. Hele bergen huiswerk kreeg mijn dochter over de schutting gegooid. Zo van: succes ermee, en zoek het maar uit. Tja, voor een brugklasser is dat nogal wat. Raak je net gewend aan een nieuwe school, aan andere kinderen, docenten en een totaalsysteem… en dan gaan alle lessen ineens allemaal online. Dat was voor haar en mij een enorme omschakeling.

Mijn eigen productiviteit in die periode was nul. Ik zat braaf uren achter mijn laptop, te doen alsof ik werkte. Er kwam alleen niets uit mijn handen, maar dan ook werkelijk niets. Tja, die eerste paar weken was ik flink de weg kwijt. Wel zag ik collega’s in de actiemodus schieten en met allerlei initiatieven komen. Maar ook al zou ik mee willen doen, ik kón het niet.’

Hoe heftige levensgebeurtenissen de papierkliko vulden

‘Tijdens de lockdown had ik eindelijk de tijd om een aantal dingen echt binnen te laten komen. Ik was tot 2017 zelf eigenaar geweest van een fysiotherapiepraktijk. Samen met mijn vader. In het begin ging dat goed, later niet meer. Hij overleed in 2018. Verder overleed in februari van dit jaar de veertienjarige dochter van een vriendin. Twee gebeurtenissen die me enorm aangrepen. Thuis werd ik teruggeworpen op mezelf, en ik was volledig lamgeslagen. Mijn dochter en ik hebben er gelukkig een goede modus in kunnen vinden. Zij pakte het online gebeuren véél beter op dan ik. Ik stond er versteld van. Maar, troostte ze me lachend, lymfedrainage via de telefoon is ook wel vrij lastig mam… ‘

Ruimte geeft rust

‘Van de weersomstuit ben ik mijn huis maar gaan opruimen. Ruimte in je huis betekent rust in je hoofd, nietwaar? Vervolgens kwam ik de complete historie tegen van het praktijkeigenaar zijn. Tientallen keren liep ik naar de papierkliko, om uiteindelijk slechts een paar dozen met administratie te bewaren. De volle kliko gaf ruimte in mijn hoofd. Op een van die momenten waarop ik deed alsof ik aan het werk was, vroeg ik mezelf af: wil ik dit de rest van mijn leven wel blijven doen? Toen ging ik eens flink reflecteren; Waarom ben ik überhaupt ooit fysiotherapie gaan studeren? Wil ik dan een kantoorbaan? Eigenlijk niet, want de hele dag op kantoor zitten is niet echt mijn ding. En al helemaal niet van negen tot vijf.’

Zak chips en fles cola

‘Die afkeer van op kantoor zitten zal ik wel even toelichten. Mijn oorspronkelijke opleiding was mts Elektronica. Met mijn diploma op zak ging ik werken, twaalf jaar in de ICT. Twaalf jaren die eindigden met een burn-out. Ik maakte inclusief reistijd werkweken van 60-80 uur. De klanten van mijn baas waren gevestigd in zowel Groningen als Maastricht, en in alle steden en dorpen daar tussenin. Nu vind ik autorijden op zich leuk, maar ik was gewoon niet voor 20.00 uur ‘s avonds thuis. Of ik dan nog zin had om te koken? Nee, natuurlijk niet! Regelmatig zat ik met een zak chips en een fles cola op de bank. Ik nam dus ontslag. Ik zie nóg voor me hoe ik tegenover die manager zat. Hij voorspelde me dat ik in de komende recessie vast geen baan zou kunnen vinden.’

Straatarm en toch blij

‘Die burn-out was een periode waarin ik werd gedwongen om na te gaan denken. Eenmaal hersteld besloot ik om mijn huis een half jaar te gaan onderverhuren. En vervolgens reisde ik naar Zuid-Afrika en in de sloppenwijken van Pretoria zag ik vele lachende gezichten.

Zowel van kinderen als van volwassenen. Verward dacht ik: deze mensen hebben niets, en toch zijn ze blij. En ze leken een tevreden leven te leiden.’

Dit heeft Danielle aan het denken gezet. Ze reisde verder, kwam thuis en kreeg direct weer een baan binnen de ICT aangeboden. Dit beviel haar niet, ze mistte uitdaging, zegde haar baan op en begon de studie fysiotherapie. Dat is in ieder geval geen saaie kantoorbaan! Ze ging werken als fysiotherapeut, trad vervolgens bij haar vader in de praktijk. Dit ging niet goed, en de relatie met haar ouders verslechterde.

Relatief en betrekkelijk

‘Een puinhoop had ik gemaakt van mijn leven. Corona kwam net op tijd voor mij, uiteindelijk kon ik er een hoofdstuk mee afsluiten. Ook had ik meer tijd om er voor mijn vriendin te zijn. Zij was haar dochter én haar man verloren. Ik besefte eens te meer hoe relatief en betrekkelijk alles is, en werk dus ook slechts werk is. Zo werkte ik voorheen ook nog als ZZP’er, in de vorm van waarnemer. Bijvoorbeeld als een fysiotherapeut ziek werd of met zwangerschapsverlof ging. Vorig jaar gebeurde er iets heftigs tijdens een waarneming in een praktijk in Utrecht. De praktijkeigenaar stond al met één been in haar pensioen en viel toen van de trap en was dood. Zo betrekkelijk kan het hele leven dus zijn.

Kortom, tijdens de eerste lockdown belandde ik weer op hetzelfde kruispunt met dezelfde vraag: wat wil ik met mijn leven?’

Helikopterview, voor mezelf én anderen

‘Nu ik afstand heb genomen, is de emotie eruit. Ik kon even ‘mijn eigen helikopter’ zijn. Wat ik geloof, en waar ik aan vasthoud deze periode? Dit is wie ik ben. Anderen hebben mij te accepteren zoals ik ben. En dus vind ik het echt fijn dat ik die grote opruiming heb gehouden. Mijn hoofd is daardoor weer leger. Ik blijf geen fysiotherapeut om het fysiotherapeut zijn. Die helikopterview bied ik ook graag mijn patiënten aan in hun terminale fase (voor mijn werk in een hospice), in de vorm van praktische handvatten. Voor de patiënt zélf kan ik niet meer veel doen. Maar de familie is vaak compleet de weg kwijt, en dan kom ik graag met oplossingen. En die meerwaarde, dat stukje extra, dat miste ik veel in mijn dagelijkse praktijk.

Wat ik tot slot zou willen zeggen: zorg voor je eigen geluk. Laat die last van de sociale druk los! Hoe fijn is het dat iemand naast je staat, iemand die je de weg kan wijzen. Ik heb mijn eigen weg weer gevonden!’